Durante os anos do "boom" inmobiliario, construíronse cinco millóns de vivendas en España. A maioría segue o modelo de suburbio estadounidense. Son illas verdes -polas zonas comúns- e azuis -polas piscinas- situadas nos arredores das cidades e nas que reside una boa parte da chamada clase media aspiracional do noso país. Familias novas con nenos pequenos. Os fillos e os netos da España baleira.

Estos barrios de nova creación conforman o que Jorge Dioni López denomina "A España das piscinas". Un mundo feito de chalés, urbanizacións, hipotecas, alarmas, colexios concertados, múltiples coches por unidade familiar, centros comerciais, consumo online, seguro médico privado, etc. Un mundo que favorece o individualismo e a desconexión social e cuxa importancia política é hoxe fundamental, pois del depende a evolución do mapa político, sobre todo, o voto conservador.
O debate sobre a vivenda e o territorio adoita centrarse en temas como a xentrificación, o prezo dos alugamentos ou o baldeirado rural. "La España de las piscinas" pon sobre a mesa outra cuestión esencial: a análise do noso principal modelo de desenvolvemento urbano e como transformou o xeito de entender o mundo, as aspiracións e a ideoloxía de millóns de españois.